Wizualnie potrafi być imponujący. Niestety, to w zasadzie wszystko, co dobrego można wspomnieć na temat tej produkcji. Przykro mi to mówić, jako, że za kamerą stał nie kto inny, jak Mamoru Oshii, ale "Avalon" to klapa na całej linii. Kuriozalna porażka, która zwyczajnie śmieszy. Pretensjonalne dialogi wygłaszane przez najbardziej drewnianych aktorów, jakich miałem okazje oglądać od czasu..., no, na pewno od czasu, gdy sięgnąłem po jakiś polski badziew. Fabuła - szczątkowa i nielogiczna, co reżyser stara się nadrobić atmosferą. Tą akurat kreuje bardzo umiejętnie, na nic to się jednak zdaje, gdy wszystko inne jest "o dupę potłuc". Byłem ciekaw, co też pan Oshii wyciśnie z nadwiślańskich krajobrazów, okazało się, że wycisnął jeno to, co najgorsze. Oczywiście, winę można zwalić na barierę językową, na mnóstwo czynników, które mogły zadziałać "nie tak" w przypadku tak specyficznej koprodukcji, nie zmienia to jednak niezaprzeczalnego faktu, że dzieło twórcy "Ghost in the Shell" to niezamierzona komedia rozmiarów kosmicznych. Nie pomogła muzyka Kenjiego Kawaii, nie pomogły pomysłowe efekty CGI, ani mętna pseudo-metafizyka - żenujące nieporozumienie, niezależnie od tego, jak bardzo by się nie chciało, aby było inaczej. Te trzy gwiazdki zaś jedynie z powodu tego, ze gdyby wyłączać dźwięk zawsze, gdy aktorzy zaczynają mówić i wyciąć większość scen z udziałem Foremniakowej to rzecz można by nazwać inspirującą.